به گزارش میراث‌آریا، یاسر جبرئیلی سرپرست هیئت باستان‌شناسی با اعلام این خبر گفت: دره الموت در حوضه دریای کاسپی، منطقه­‌ای کوهستانی است که در میان رشته کوه البرز در شمال استان امروزی قزوین واقع شده است. در دوره اسلامی، این دره گاهی جز دیلمان، زمانی جز قزوین و مدتی جز خاک ری بوده است که در قرون میانی به ایالت نزاری اسماعیلیان ایران ملحق شده و مقر آن در قلعه الموت بوده است.

این باستان‌شناس افزود: ارتفاعات البرز در دو طرف دره الموت، می­‌توانسته این سرزمین را به پناهگاهی تسخیرناپذیر در گذشته تبدیل کرده باشد؛ بنابراین به سبب عدم دسترسی آسان و تسخیرپذیری دشوار، مورد توجه حکومت­ها یا نهضت­های سیاسی و اجتماعی به عنوان پناهگاهی امن بوده است.  

او اظهار کرد: حکومت­‌های مستقر در دره الموت از جمله اسماعیلیان، برای دفع خطر، مقابله و در صورت لزوم حمله و یا ارتباط و تسلط بر جامعه محلی، مجموعه­‌ای از استحکامات را در طی حیات سیاسی خود شکل دادند. بر اساس بررسی‌­های قبلی پایگاه میراث‌فرهنگی الموت، حدود ۲۰ اثر مرتبط با استحکامات منطقه الموت شناسایی شده است که از میان آنها ۷ قلعه اَلَموت، لَمبسر، شیرکوه، شمس­کِلایه، اِیلان، نَویذرشاه و قُسطین­لار به عنوان شبکه‌­ای به هم پیوسته از قلعه‌­های دفاعی شناخته می‌­شوند؛ این استحکامات شامل مجموعه‌­ای از قلعه‌­ها و پایگاه­‌های نظامی-دیده‌­بانی هستند که می­توانند به عنوان بخشی از منظر دفاعی این منطقه محسوب شوند.

سرپرست هیئت باستان‌شناسی در پایان تصریح‌ کرد: بنابراین به منظور درک منظر دفاعی الموت، در این بررسی تلاش بر این است تا در کنار مطالعات و بررسی­‌های قبلی که توسط پایگاه میراث‌فرهنگی الموت انجام گرفته، با نگاهی مبتنی بر منظر، بررسی و مستندنگاری جامع­‌تری در منطقه و قلاع مهم و شاخص دره الموت که در بالا از آن­ها نام برده شد، انجام بگیرد تا زمینه مناسب­تری برای انجام مطالعات آتی فراهم شود.

انتهای پیام/